| | | | Hafızam beni yanıltıyor olabilir, ama galiba bir Vanspor maçıydı, İnönü’de… Rakip ceza sahasının hemen önünde Sergen’den aldığı nefis bir arapasında, usta bir vuruşla topu ağlara göndermişti… Sergen’in problemli dönemi. (Ne zaman değildi ki?!)
Şifo golden sonra Kapalı’ya doğru koşmaya başladı. Arkasında Sergen. Sonra Şifo geri döndü, Sergen’i kucaklamak için. Daha doğrusu biz öyle sandık. Ama Şifo, birden eğildi ve Sergen’i omuzladığı gibi, Kapalı’nın önüne kadar sırtında taşıdı…
Neydi bu hareket? Göze sevimli gelen; dahası içinde bir ‘komiklik’ bile barındıran, uzun alkışlarla ödüllendirilen bir jest mi? Galiba bundan daha fazla bir şeydi.
Dediğim gibi, Sergen’in problemli bir dönemiydi ve taraftar da artık bıkmıştı, bu eşine az rastlanır yeteneğin şımarıklıklarından. Neredeyse yüz çevirme noktasına gelmişti. Mehmet, işte tam bu dönemde, bir tür sahiplenme tavrı ile omuzladı Sergen’i ve tribünlerin önüne getirdi: “Bu herifi böyle kabul edin!” der gibi…
Sadece bir sahiplenme de değil. Aynı zamanda, attığı golün yolunu açan muhteşem arapasına bir saygı gösterisi. Yani, gerçek bir kadirşinaslık.
* * * *
Beşiktaş’ın şampiyon olduğu sezonlardan birinde de, 1-0’lık çok sayıda maçta, golün sahibi hep Mehmet’ti. O aralar, “Şifo” değil, “Şifâ” Mehmet derdik, ona… Derler ya, “sonucu her an değiştirebilen oyuncu” diye… Futbol oynarken hep öyle oldu taraftarın gözünde… İşlerin ters gittiği maçlarda en çok Şifo’dan beklendi ‘mucize’. Az ‘mucize’ de yaratmadı!
* * * *
Sanırım bir ay önceydi. CNBC-e’de canlı bir programa katılmak için bizim buraya gelmişti. Programı izledim ve biter bitmez odamdaki Beşiktaş bayrağıyla CNBC-e’ye çıktım, bayrağı imzalatmak için.
Şifo’dan galiba 4-5 yaş büyüğüm. Yine de bayrağı imzalarken, kendimi bir çocuk gibi sevinçli hissettim. Dahası, epey heyecanlandım. Bir şeyler söyleyecektim, beceremedim. Teşekkür falan edip odama döndüm. Sonra, kendime şaştım; ne vardı sanki heyecanlanacak, diye… Ama düşündüm ki, defalarca sahada izlediğim bu ufak tefek adam, sessiz sedasız ‘kahramanımız’ olmuştu… İnsan, ‘kendi kahramanları’ karşısında ister istemez heyecanlanıyor.
* *
Şimdi, harikulade bir jübileyle siyah-beyazlı formaya veda ediyor. Milan’la oynanan jübile maçında, hakem Şifo için oyunu durdurduğunda, onu omuzuma alıp Kapalı’nın önüne kadar sırtımda taşımak isterdim. 13 yıldır bizlere seyrettirdiği şahane paslar, nefes kesici goller için… Küçük bir kadirşinaslık. Onun Sergen’e yaptığı kadar bile değil.
| |
Taraftarlıkla futbolculuğun sınırında
