 |
|
|||||
 |   |  |  | |||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||
  |
  Hakan Yaman: John Nash'i elimden nasıl kaçırdım ? Hakan Yaman: Eski köye yeni e-devlet... Hakan Yaman: Paramı çal ama ideolojime dokunma... Hakan Yaman: Nemaların kardeşliği |
|||
|
|||
 |
|||||||
|
|||||||
|
|||||||
| Benim bu tür araştırmalara alerjim var. Sanırım sorun şurada: CEO gibi, politik bir pozisyondaki kişiye soru sorduğunuzda, sadece politik yanıtlar alabiliyorsunuz. Söz konusu anketten bir örnek vereyim: Biliyorsunuz, son senelerde yaşanan Enron ve benzeri skandallar, halka açık şirketlere duyulan güvenin azalmasına yol açtı. Bu süreçte gözler, denetçi firmaları da işin içine çekip, şirket performansını şişik gösteren aşırı hırslı üst düzey yöneticilere çevrildi… PwC de ankette, CEOlara, azalan güven ile ilgili bazı sorular yöneltmiş. CEOların yüzde 73’ü, “Kendi şirketlerine olan güvenin azalmadığını” söylemiş. Aynı yöneticiler, ülkelerindeki diğer şirketlere olan güvenin ise yüzde 52 oranında azaldığını belirtmişler. Ayrıca CEOlar, ülkelerinde denetçilere ve dünyada sermaye piyasalarına olan güvenin de önemli ölçüde düştüğü yönünde görüş bildirmişler. Yani, CEOlara göre; kendi şirketleri sütten çıkmış ak kaşık, geri kalan bütün oyuncular ise “olağan şüpheliler.” Zaten adamlar (ve kadınlar) diken üstünde oturuyor; siz kalkmış onlara böyle nazik sorular soruyorsunuz. Nasıl bir yanıt bekliyordunuz ki? Bugün, halka açık dev şirketlerin, CEOlarından beklentileri çok yüksek. Her gün başka bir parlak yönetici, beklentileri karşılayamadığı ve belki de bir Jack Welch efsanesi yaratamadığı için, işten atılıyor. CEOlar da çareyi; uzun dönemde geri dönecek yatırımlardan veya müşteri sadakatini sağlayacak uygulamalardan çok, kısa dönemde sonuç verecek projelere yönelmekte buluyorlar. HEDİYE ÇEKİ Mİ, YEM Mİ? Bunları düşünürken geçenlerde yaşadığım bir deneyim aklıma geldi. Başrolde, son dönem bireysel bankacılığa giren, “Dünyanın yerel bir bankası” var. Ben de onların satın aldığı kuruluşlardan birisinin iyi bir alış veriş kartı müşterisiyim. Böyle bir banka, kısa dönemde en kolay yoldan, hangi performans kriterlerini değiştirebilir? Elbette, hesap açtıran veya kredi kartı sahibi olan müşterilerinin sayısını. Onlar da zaten ilk iş olarak, eski kuruluşun kartını kullananlara kendi isimlerini taşıyan yeni bir kart gönderdiler. “Bayram değil seyran değil, bu kart da nerden çıktı?” diyenlere yanıt hazır: “Efenim, bu kart daha cici.” İyi de benim eski kartımın süresi 2004 Aralıkta doluyor. Ben sizden istedim mi ki, kartı cüzdanıma gizlice koyuyorsunuz… Kartı metazori kabul ettikten hemen sonra işgüzar bankanın yerel şubesinden bir telefon geliyor: “Tebrik, ederiz. Sizi en özel müşteriler grubuna aldık. Ve yüksek işlem hacminizi bir hediye çeki ile taçlandırmak istiyoruz.” “E, verin o zaman, ne bekliyorsunuz?” “Yok, veremeyiz. Yolsuzluktan korkarız. Mutlaka elden teslim etmeliyiz. Ya siz şubeye buyrun, ya biz size gelelim.” İnsanın basireti bağlanıyor işte, en basit sorular bile aklına gelmiyor: “Pardon, söz konusu çek ne kadarlık? Ayrıca kredi kartını posta ile gönderince güvensiz olmuyor da, işin içine bir çek girince mi sorun çıkıyor?” O kadar işinizin arasında, bir de şubeye uğramak zorundasınız. Hedef; hediye çekini alıp çıkmak. Ama, o sadece teori. Gerçek hayatta ise kimse kimseye bedava hediye vermiyor. Şubeye gidiyorsunuz; önce, etrafta değişik renkte formlar uçuşmaya başlıyor, bütün kişisel bilgileriniz alınıyor ve birden gayrimeşru bir banka hesabınız doğuyor. Bu arada; meşhur hediye çekinin de, 25 milyon liralık olduğunu ve sadece bu kuruluşun satın aldığı şirketin mağazalarında kullanılabileceğini öğreniyorsunuz. El çabukluğu marifet. E be güzel kardeşim, ne yapmak istediğini işin başında delikanlı gibi söylesene. Neden bana, “Sen çok iyi müşterisin, sana hediye vermek istiyorum” diye yalan söylüyorsun? Hesap açtırmak ve kişisel bilgilerimi almak için hediye çekini yem olarak kullanıyorsun. Bana sormadan hesap açacaksın, cüzdana yük bir kredi kartını elime tutuşturacaksın, sonra da, “Gördüğünüz gibi; az zamanda çok hesap açtık, bir sürü kart sattık. Pazara bir girdik pir girdik” diye ona buna çalım satacaksın. Yönetim kurulu toplantılarında, müşterini grafik figüranı olarak kullanacaksın. Sen hiç düşündün mü; bu kadar ucuz bir numaradan sonra, ben seninle bir daha iş yapmak ister miyim? Gelecek on veya on beş yılda benden nasıl bir kâr bekliyorsun? Dahası, etrafımdakilere bu deneyimimle ilgili acaba neler söylerim? İleride senin hisselerinden satın almak ister miyim? Beni, böyle basit bir işlemde bile kandırmaktan çekinmeyen bir zihniyet, bankanın piyasa değeriyle ilgili neler yapmaz? Demek ki; halkın bir şirkete duyduğu güven, şirket CEOsunun anket sorularına verdiği seksi yanıtlarla oluşmuyor. CEOlar ve yönettikleri şirketler, kısa dönem sonuçlarıyla, uzun dönemde sağlanan müşteri sadakati arasında sıkışıp kalıyorlar. Ve bu günlerde kazanan genellikle, kısa dönem sonuçları oluyor. Küreselleşen dünyanın dev şirketlerinde ortaya çıkan en ciddi sorunlardan birisi işte burada. | ||||
| |
|||
 Bankaların kara tahtaları siliniyor |
|||
| |
|||
 |
|
 |
|||||||||||||||
   |
|||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||
| Ana Sayfa | Güncel | Dünya | Ekonomi | Sağlık | Yaşam | Teknoloji | Kültür & Sanat | Spor | Hava Durumu | Haber Özetleri | Arama | NTVMSNBC Hakkında | Yardım | Spor Yardım | Tüm Haberler | Araçlar | NTVMSNBC Reklam Seçenekleri | Hukuki Şartlar & Gizlilik Hakları |
|||||||||||||||||
 | |||||||||||||||||
