|
|
Live Vote is temporarily unavailable.
|
|
Bunun hep böyle olup olmadığını bilmiyoruz, ama Türkiye’nin ezeli rekabetin geldiği noktayı tartıştığı bir gerçek. Bundan 5-6 yıl öncesine kadar gerçek anlamda bir ezeli rekabet yaşanan, zaman zaman Fenerbahçe’nin, zaman zaman Galatasaray’ın öne geçtiği yarışta artık, Fenerbahçe’nin adı pek fazla anılmıyor. Avrupa kariyeri açısından Galatasaray’ın tartışılmaz bir üstünlüğü var. Lig şampiyonluklarında ise -Fenerbahçe’nin şampiyon olduğu 84-85 sezonundan sonra- Fenerbahçe 2, Beşiktaş 6 ve Galatasaray ise 8 kez mutlu sona ulaşmış. Fenerbahçe, bırakın Avrupa’yı, ligde bile taraftarlarını tatmin edemiyor. Hele bir de kötü denilen Galatasaray’ın Süper Kupa finalindeki mücadelesinden hemen sonra gelen Gençlerbirliği yenilgisi, Fenerbahçeli spor yazarlarının bile, sezon öncesinde ‘kesin şampiyon’ ilan ettikleri takımları için kalemlerini bilemesine neden oldu.
Son 4 yıla bakıldığında sarı-kırmızılı kulübün lig şampiyonluklarını kimselere bırakmamanın yanı sıra, ligdeki kupaların bir kısmını ve üstüne üstlük UEFA Kupası ile Süper Kupa’yı da müzesine götürmeyi başardığı görülüyor. Galatasaray artık kendine özgü bir futbolu olan, tüm Avrupa’nın tanıdığı, çekindiği ve saygı duyduğu bir takım. Bu karşılık Fenerbahçe hala ideal 11’ini arayan, her yıl yaptığı flaş transferlerle gazete manşetlerine çıkan fakat oynadığı futbolla bir türlü isteneni veremeyen bir takım görünümünde. Avrupa macerası da zaten (yönetim ve teknik heyet İnter-Toto Kupası’na katılmama kararı aldığı için) bu yıl başlamadan bitmiş durumda.
YÖNETİM FARKLILIĞI MI?
Fenerbahçe yönetiminin büyük bir çaba içinde olduğu bir gerçek. Maddi, manevi hiç bir fedakarlıktan kaçınmayan sarı-lacivertli kulüp, yine de bu çabasının sonucunu alamıyor. Bu başarısızlığın pek çok nedeni var tabii ki; taraftarlarda yaratılan beklentinin takım üzerinde yarattığı stresten tutun da, karar alırken ya da transfer yaparken basın/medya mensuplarına akıl danışılmasına kadar pek çok neden sayılabilir. Ama en önemli neden, bize göre, yönetimin halen, futbolun bir takım oyunu olduğu gerçeğini anlayamamış olması. Her yıl yapılan flaş transferlerle yeniden kurulan bir süper ‘takım’, kağıt üzerinde başarılı olabilir, ama takım olamadıktan sonra sahada mücadele edemez, istenilen sonuçları alamaz. Yönetim olarak istikrar sağlanamadığında, futbol takımında da istikrar sağlanamıyor. Belki de son 11 yılda Metin Aşık, Güven Sazak, Hasan Özaydın, Ali Şen ve Aziz Yıldırım başkanlığındaki Fenerbahçe’nin tam olarak kavrayamadığı nokta bu. Şampiyonluk için 1 yıl sabredemeyen sarı-lacivertli kulüp, her seferinde daha uzun süre sabretmek zorunda kalıyor.
KADI KIZINDAKİ KUSURLAR
Galatasaray cephesinde ise sorunlar biraz daha farklı. Takım 4 yıl içinde hayallerin bile ötesinde bir başarı grafiği yakaladı. Onlar başarı için sabretmenin gerekli olduğunu anlamış durumdalar, şimdi ise sahadaki başarının kulübün başarısı için yeterli olmadığını anlama aşamasındalar. Takım UEFA Kupası’nı kazandı, olmadı; Süper Kupa’yı kazandı, yine olmadı; bir türlü maddi sorunlarını aşamıyorlar. Yeni hazırlanan ödül yönetmeliğiyle devlet yardımından, ödüle çevrilen ‘devlet desteği’ bile, sarı-kırmızılı kulübün sorunlarını uzun vadede çözmeye yetmeyecek. Çünkü transfer pazarında 10’larca milyon doların konuşulduğu bir ortamda, futbol kulüpleri de artık profesyonel şirketler gibi ‘yönetilmelidir’. Kulübün gelirleri (forma satışı, reklam, bilet, sponsor, forma reklamı, yayın gelirleri gibi) kontrol altına alınmalıdır.
Yine de 1990’da Alp Yalman’la başlayan istikrarı, 96’dan sonra (bir iki pürüz olmasına karşın) devam ettiren Faruk Süren yönetimi, kulübün futbol şubesinin başarılı olması nedeniyle de, gelen tüm eleştirilerin karşısında durmayı başardılar. Ezeli rakipleri Fenerbahçe’yi çok gerilerde bırakmaları, Galatasaray yönetimine bir süre daha vakit kazandıracaktır. Ama ya sonra?
DİP NOT: HER YIL ŞAMPİYONLUK OLMAZ
Aslına bakarsanız, mücadele tarihinde sadece 4 değişik şampiyon çıkaran bir ligde yapılıyor olmasa, Fenerbahçe’nin aldığı sonuçlar çok da göze batmayabilir. Ama Türkiye 1. Ligi (artık Trabzonspor’u da saymazsak) 3 takımın egemenliği altında olan bir lig. Bu nedenle sarı-lacivertli kulübün üzerindeki baskı daha da fazla. Ne de olsa herkes, takımın sadece 2 rakibi varmış gibi düşünüyor ve bu nedenle takımın Gençlerbirliği yenilgisi ‘şampiyonluk umutlarının yıkıldığı maç’ olarak lanse ediliyor, ‘bir Andersson etmeyen Gençlerbirliği’ yorumu yapılabiliyor. Burada gözardı edilen gerçek, artık Anadolu takımlarının da iyi futbol oynayan dişli ekipler olduğu. (Avrupa Kupaları’ndaki temsilcimiz Gaziantepspor’un Galatasaray’ı geçen yıl en zorlayan takım olduğu ve Antalyaspor’un da Türkiye Kupası finalinde hakettiği kupayı Galatasaray’a hediye ettiği düşünülürse) Gençlerbirliği takımının Fenerbahçe’yi yenmesi çok da sürpriz bir sonuç değil, diğer takımların da başına gelebilecek bir olasılık. Anadolu takımları istikrarlı bir çıkış içinde, bakalım bu çıkışı Trabzonspor’un yaptığını yapıp, şampiyonluk kupasını Anadolu’ya taşımaya kadar götürebilecekler mi? | |
