| | | | Önce Dışişleri Bakanı Jack Straw, Suriye’ye saldırının söz konusu olmadığını, “ancak, Şam yönetiminin yanıt vermesi gereken bir hayli soru olduğunu” söyledi..
Ardından Savunma Bakanı Geoff Hoon, “Suriye’nin, gizli silah programlarından duyulan kaygıyı ima eden” bir konuşma yaptı..
Ve son olarak, dün öğleden sonra Başbakan Tony Blair, parlamentodaki açıklamasında, “Suriye’ye bir saldırı kesinlikle söz konusu değil,,” dedi ve ekledi “Ancak, Suriyeli yöneticilerin de terörü destekleyen tavırlarını değiştirmeleri gerekiyor...”
LİDERLERİN DEMEÇLERİ ‘AMA’LARLA DOLU
İşte, her üç liderin de “ama...”larla dolu bu demeçleri, Amerika Birleşik Devletleri’nden farklı bir çizgi sergilemeye çalışsa da, neticede Beşşar Esad yönetimine daha diplomatik bir üslupla yaklaşılmasından yana olduklarını gösteriyor.. O Beşşar Esad ki, daha birkaç ay önce Londra’da Kraliçe 2’nci Elizabeth tarafından çaya davet edilmişti.. O Beşşar Esad ki, Pazar günü Tony Blair ile telefonda görüştü, ve 24 saat sonra, dün de yine İngiliz Dışişleri Bakan Yardımcısı Mike O’Brien ile biraraya geldi..
İngiltere hükümeti, bir yandan Irak sorunu yani, harekatın asıl gerekçesi olarak gösterilen kitle imha silahlarının bulunması sorununu çözememişken, Irak’ta olası bir iç savaşın kabusu ile nasıl başedebileceğini ve ülkenin yeniden inşasını nasıl planlayacağını düşünürken, bir de Suriye sorununu sıcak biçimde yaşamak istemiyor.
SİYASİ FATURASI BÜYÜK
Tabii bir yandan da, ortadoğu barış sürecini tam da rayına oturtmaya çalışırken, Arap ülkelerinin ve aslında dünyanın büyük bir çoğunluğunun, İsrail’den taviz istenmesini savunduğu bir dönemde, ünlü yol haritasını yayınlamaya çalışırken, Tony Blair’in en son istediği şey, Tel Aviv’i bırakıp, Şam’a yüklenmek.. Bunun siyasi faturasının, hem uluslararası, hem de kendi ülkesi ve partisinde ne kadar yüklü olabileceğinin de farkında..
Ama unutmayalım : Gazete arşivlerini açıp bakanlar, İngiltere’nin çok değil, 1 - 1,5 yıl önce de, Irak konusunda ABD ile aynen bu denli farklı ve temkinli konuştuğunu, o günlerden bugüne bu tavrın nasıl değiştiğini, hem de yoğun bir uluslararası ve ulusal muhalefete rağmen değiştiğini göreceklerdir. | |
