| | | | Türkiye, en geç Mart 2004’te 15 üyeli birliğin müzekere tarihini başlatmasını istiyor. Böylece birliğin 10 yeni üyesi ile muhatap olmayacak. Çünkü, ne Türkiye 10 üye ile görüşmek istiyor ne de 10 üyede Türkiye’nin Avrupa Birliği’ne girmesi konusunda bir fikir birliği var. Bunun karşılıklı nedenleri bulunuyor. Türkiye 15’lerin karar vereceği treni kaçırırsa, 25’lerden hiç karar çıkmayacağını biliyor.
TÜRKİYE YENİ ÜYELERE ‘TEHDİT’
Birliğin yeni üyeleri ise Türkiye’yi kendi ekonomik geleceklerini tehdit eden bir unsur olarak görüyor. Türkiye eğer müzakere tarihi alırsa, Avrupa Birliği bütçesinden aday ülkelere verilecek mali yardımların, fon ve katkı paylarının dağılımını bozacak. Yani pastaya yeni bir ortak gelecek. Ekonomik potansiyel ve nüfus açısından Türkiye’nin pastadan daha büyük pay alacak olması yeni katılacak 10’ları endişelendiriyor. İşte Türkiye bu yüzden kaderini 25’lere bırakmak istemiyor.
Müzakereye başlama tarihini bir an önce 15’lerden almak için çabalıyor.
TARİHTEN SONRA İŞ KOLAYLAŞIYOR
Aslında AB üyelik takvimi düzenli olarak işlerse Türkiye eninde sonunda 25 hatta Bulgaristan ve Romanya da katılırsa 27 ülkenin onayıyla AB üyesi olabilecek. Ama bu son aşama tamamen bir prosedürden ibaret. 15’ler Türkiye’ye müzakerelere başlama tarihi verdikten sonra diğer üyelerden de Türkiye’nin üyeliğini onaylayacaklarına dair bir taahüt isteyecek. Ve 10’lar bu taahütü vermek zorunda.
Ardından en iyimser takvime göre 2009 ya da 2014’te türkiye bütün ülkelerin onayıyla birliğe kabul edilecek. Bu süreç bütün üye ülkeler için bugüne kadar böyle işledi. Çünkü aday ülke müzakere süreci boyunca Avrupa Birliği’ne tamamen uyumlu hale getiriliyor. Bütün yükümlülüklerini tamamlamış oluyor. Üyelere de el kaldırıp, aday ülkeyi üyeliğe kabul etmekten başka çare kalmıyor. Yani son aşama üye adaylarını hiçbir zaman korkutmuyor. Türkiye bu yüzden Kopenhag Zirvesi’ne yükleniyor. Çünkü asıl önemli olan müzekerelere başlama tarihini alıp almamak. | |
