| |
|
|
Çoğumuz onları Wim Wenders’in aynı adı taşıyan filmiyle tanıdık. İlerleyen yaşlarına rağmen hala müzik yapabilmeleri, yaşama sevinçleri, sanata saygıları filmi izleyenleri çarptı, izlemeyenler de anlatılanlarla büyülendi...
Ve beklenen gece geldi. Önce biletlerinin 1 saat 37 dakika içinde tükendiği haberi yayıldı, sonra bu süre 37 dakikaya indi, festivalin sonuna kadar bu söylenti 7 dakikaya kadar inerse şaşırmayın!
Buena Vista’nın konserine gidebilmek, İstanbullular için bir prestij konusu olmuştu. Bu konseri izleyemezlerse kendilerini 3. sınıf vatandaş gibi hissedeceklerin sayısı hiç de az değildi.
Kübalı müzisyenlere ülkelerinin sıcağını aratmayacak bir sıcaklıkta gerçekleşti konser.
Konserden 1.5 saat önce Açık Hava’nın önü dolmaya başlamıştı bile. Gelenlerin büyük çoğunluğunun bileti yoktu ve ‘nasıl olsa buluruz’ düşüncesiyle bekleşip duruyorlardı. Bileti olan ‘şanslılar’ ise mağrur bir biçimde içeriye giriyorlardı. Bu arada kulağımıza gelen haberlere göre karaborsa bir biletin fiyatı 70-80 milyona kadar çıkmıştı ve alıcı buluyordu...
İçerisi ise ayrı bir festival görüntüsündeydi. Her önemli festivalde olduğu gibi Açık Hava ünlüler geçidine sahne oldu o gece. Ama ‘biletli mağrurlar’ın bazıları da çok mutlu olamadılar. İzdihamdan yerine başkaları oturduğu için sinirli atışmalar, hatta güvenliğin çağrıldığı anlar bile oldu.
Nihayet itiş kakış arasında konser başladı. Elbette ışıklar kararır kararmaz arkadan öne doğru bir insan seli aktı... İlk bir iki parça izleyiciler koşturmacanın, itişmenin verdiği gerginlikten olsa gerek henüz konsere adapte olamadı. Hala geç gelenler oluyordu, yerini beğenmeyip önlerde bir yer kapmak için itişiliyor, sahnede konser sürerken “biletim var, kalkın yerimden” tartışmaları sürüyordu.
Bir kaç parça sonra ise birden sempatik ve grubun en yaşlı üyesi piyanist Ruben Gonzales, izin isteyip dinlenmeye gitti. Sempatik ve yetenekli piyanistin gidişi biraz hayal kırıklığı yaratsa da biraz sonra sahneye çıkan Omara Portuondo binlerce izleyici hemen avcunun içine almayı bildi. Cüssesi ufak tefek ama sesi devleşen şarkıcı hem sesi hem dans ve sempatik hareketleriyle kulaklarımızın pasını sildiği gibi herkesi oturduğu yerde dans ettirmeye başladı. Artık didişme bitmiş, müzik Açık Hava’ya hakim olmuştu. Bu arada Omara’nın yarı yaşındaki bazı starlarımızın çıkmayan seslerini hatırlayıp onlar için üzülmedik desek yalan olur.
İki buçuk saat kesintisiz süren konserin ortalarında ise ismiyle bizden biri olan Ibrahim Ferrer, şık takım elbisesi, başında kasketiyle sahnede belirince yer yerinden oynadı. 70’ini devirmiş Ferrer, kimi zaman duygulu, kimi zaman coşkulu, yer yer binlerce seyirciyi koro niyetine kullanarak izleyicileri Latin rüzgarlarının kollarına bıraktı. Konserin tadını hiç kuşkusuz ne saçı uzun, dövmeli gençler, ne de ünlü isimler çıkardı. Konserin asıl keyfinini çıkaranlar, yaşı 50’yi çoktan devirmiş ‘gençler’di. Dar sıra aralarında birbirlerini dansa kaldırdılar, her şarkıya eşlik ettiler, hatta sesleri yettiğince istekte bulundular...
Ferrer ve Omara’nın düetiyle ne yapacağını bilemeyen seyirciler, sahneye bir kez daha gelen piyanist Ruben Gonzales’i görünce iyice coştu. Ayakta zor duran Gonzales, piyano başında aslan kesilip bir kez daha gözlerimizin dolmasına neden oldu.
Elbette saatler ilerledi, konser bitmeliydi ama biz onları çok sevmiştik, onlar da galiba bizi sevmiş olmalı ki, iki kez sahneye gelip ricalarımızı kırmadılar. Şarkılarını söyleyip, bizleri de alkışlayıp artık uyumak üzere veda ettiler.
Evet, Buena Vista fırtınası bitti. İster moda olduğu için, ister müzik aşkına, konsere gidenler ne kadar isabetli bir iş yaptıklarını gördüler.
Son olarak Wim Wenders’a, Küba’nın yaşam sevincini kaybetmeyen ve onu bir kaç saat de olsa bizlere tattıran kültürüne, sanatçı olmanın ne demek olduğunu herkese gösteren tüm Buena Vista üyelerine teşekkürü borç biliyoruz, tabii onları buralara kadar getiren İstanbul Kültür Vakfı’na da...
|
|
Festivalin programı
